Şiə: Redaktələr arasındakı fərq

Zeydiyyədən başqa bütün şiələr imamın günahsız olduğunu düşünür və sonuncu imam-vəd olunmuş Mehdinin (ə) qeybdə olduğuna və bir gün dünyada ədaləti bərqərar etmək üçün qiyam edəcəyinə inanırlar.

Şiələrin bəzi fərqli teoloji etiqadları bunlardır: əqli yaxşılıq və çirkinlik, Allahın sifətlərini ucaldan, əmrlər arasında əmr, səhabələrin ədalətsizliyi, təqiyyə, təvəssül və şəfaət.

Şiə məzhəbində, sünni məzhəbində olduğu kimi, şəriət hökmlərinin çıxarış mənbələri bunlardır: Quran, Sünnə, ağıl və icma.Təbii ki, şiələr Peyğəmbərin (s) sünnəsindən əlavə, imamların sünnəsini, yəni onların rəftar və danışıq tərzini də dəlil hesab edirlər.

Bu gün şiəlikdə üç firqə var: İmamiyyə, İsmailiyyə və Zeydiyyə. İmamiyyə və ya on iki imam şiələri şiə əhalisinin əksəriyyətini təşkil edir. Onlar on iki imamın imamətinə inanırlar ki, onların sonuncusu vəd edilmiş Mehdidir (ə.s).

İsmaililər İmamiyyə şiələrin altıncı imamlarına qədər, yəni, İmam Sadiqə (ə) qədər qəbul edir və ondan sonra İmam Sadiqin (ə) oğlu İsmayıl və İsmayılın oğlu Məhəmmədi imam hesab edirlər və belə hesab edirlər ki, vəd edilmiş Mehdidir. Zeydiyyə imamların sayını məhdudlaşdırmır və Həzrət Fatimənin (s) alim, zahid, cəsur və səxavətli və qiyam edən övladlarından hər birinin imam olduğuna inanırlar.

Ali-İdris, Təbəristan Ələviləri, Ali-Buyeh, Yəmənin Zeydiləri, Fatimilər, İsmailiyyə, Səbzevar Sərbdəran, Səfəvi və İran İslam Respublikası hökumətləri İslam dünyasının şiə hökumətləri arasında idi.

Pew İnstitutunun Din və Həyat Assosiasiyasının hesabatına görə, dünya müsəlman əhalisinin 10-13 faizi şiələrdir. Şiələrin təxminən 154-200 milyon nəfər olduğu təxmin edilir. Şiələrin əksəriyyəti İran, Pakistan, Hindistan və İraqda yaşayır.

Şiə İmam Əlinin (ə) ardıcıllarına və İslam Peyğəmbərinin (s) açıq şəkildə İmam Əlini (ə) öz canişini təyin etdiyinə inananları nəzərdə tutur. [1] Şeyx Mufid hesab edir ki, “Şiə” “شیعه” sözü “əlif-və lam” ilə  “الشیعه”  işlədildikdə yalnız, Peyğəmbərdən (s) sonra Həzrət Əlinin (ə) imamətinə iman gətirən ardıcıllarına aiddir. [2] [qeyd 1] Digər tərəfdən sünnilər Peyğəmbərin (s) haqqında, canişin təyin etmədiyini və müsəlmanların Əbu Bəkrə beyət etməkdə yekdil rəyə gəldiyi üçün o, Peyğəmbərin (s) canişini olduğunu deyirlər. [3]

Şiə tarixçisi Rəsul Cəfəriyə görə, İslamın doğulmasından bir neçə əsr sonraya qədər Əhli-beyt (ə) aşiqlərinə və İmam Əlini (ə) Osmandan (üçüncü xəlifə) öndə görənlərə də şiə deyilirdi. [4]  Birinci dəstə etiqadi şiə idi [qeyd 2],  mühübbati şiə (Əhli-beyt aşiqləri) adlanır. [5]

Şiə, lüğəti mənada davamçı, dost və qrup deməkdir. [6]

Şiəliyin yaranma tarixi ilə bağlı müxtəlif fikirlər mövcuddur. İslam peyğəmbərinin (s) sağlığında, Səqifə hadisəsindən sonra, Osmanın öldürülməsindən sonra və "Həkəmiyyət" hadisəsindən sonra şiəliyin yarandığı tarix kimi qeyd edilmişdir. [7] Bəzi şiə alimləri İslam Peyğəmbərinin sağlığında bəzi səhabələrin Həzrət Əlinin (ə) ətrafında olduğuna və eyni zamanda şiənin də mövcud olduğuna inanırlar [8] [Qeyd 3]. Onlar hədislərə [9] və tarix kitablarına [10] istinad edirlər ki, bunlara əsasən Peyğəmbərin dövründə Əlinin (ə) şiələrinə müjdə verilir və ya bəziləri Əlinin (ə) şiələri kimi qeyd edilirdi. [11] Bu qrup, Peyğəmbərin (s) vəfatından sonra Səqifə Şurasının Əbu Bəkrin xəlifə seçilməsi qərarına etiraz edərək, Əbu Bəkrə xəlifə olaraq beyət etməkdən imtina etdilər [12]. Nəşi Əkbərin “İmamət məsələləri” kitabında qeyd etdiyinə görə, Həzrət Əlinin (ə) dövründən etiqadi şiə mövcud olmuşdur. [13] Peyğəmbərin (s) özünün Əmirəlmöminin (ə) tərəfdarları üçün şiə ifadəsini rəsmi şəkildə işlətməsi də şiənin mənşəyinin İslamın əvvəlinə gedib çıxdığının başqa bir sübutudur. Əmirəlmöminin (ə) Nəhrəvandan qayıtdıqdan sonra özündən əvvəlki hökmdarlarla bağlı bəzi sualların ardınca yazdığı məktubda öz tərəfdarlarını şiə adlandırmış və bununla bağlı Quran ayəsinə istinad etmişdir. O, deyir:  

Mərhəmətli Allahın adı ilə. Allahın bəndəsi Əli Əmirəl-möminindən, şiələrinə ki, möminlərdən və müsəlmanlardandır. Həqiqətən, Allah buyurur: “Və o, İbrahimin şiəsindəndir” (“Saffat” surəsi, ayə 83). "Və şübhəsiz ki, İbrahim Nuhun ardıcıllarındandır". “Şiə” Allahın kitabında böyük qeyd etdiyi bir addır və siz də Muhəmmədin (s) şiəsisiniz, necə ki, Muhəmməd İbrahimin şiəsidir və bu ad konkret şəxs üçün nəzərdə tutulmayıb və onun istifadəsi bidət deyil [14] [Qeyd 4]

Peyğəmbər (s)  buyurur: « جاهلية ميتة مات زمانه إمام يعرف  ولم مات من  » “Hər kim ölərsə və öz zəmanəsinin imamını tanımasa, cahiliyyət ölümü (küfr ölümü) ilə ölmüşdür. “Təftazani, “Şərhul-məqasid”, 5-ci cild, səh.239”.

Şiələr inanırlar ki, imamət dini əsaslardan biri və ilahi vəzifədir. Yəni, peyğəmbərlər imam seçimini camaatın ixtiyarına buraxa bilməzlər və öz canişini təyin etmək onlara vacibdir. [20] Buna görə də şiə teoloqları  (Zeydiyyə istisna olmaqla) [21] imamın (ə) (Peyğəmbər və ya əvvəlki İmam tərəfindən) “seçilməsinin” vacibliyini vurğulayırlar [22] və onlar “Nas”ı (məqsədini açıq-aydın göstərən nitq və ya hərəkəti)[23] İmamı tanımaq üçün yeganə yol hesab edirlər. [24]

Onların arqumenti budur ki, imam məsum olmalıdır və insanların məsumluğunu ancaq Allah bilir, [25] çünki məsumluq batini keyfiyyətdir və insanların zahiri görkəmindən məsumluğu dərk etmək mümkün deyil.[26] Buna görə də Allah imamı təyin etməlidir və Peyğəmbər (s) vasitəsilə onu insanlara tanıtdırmalıdır. [27]

Şiə teoloji kitablarında imamın cəmiyyətdə olmasının zəruriliyi haqqında çoxlu rəvayət (nəqli) və rasional (əqli) dəlillər vardır. [28] اولوالامر (əmr sahibləri) ayəsi və مات مَن (hər kim ölərsə) hədisi imamın varlığının zəruriliyi [29] üçün şiələrin gətirdiyi nəqli dəlillərdəndir. Lütf qaydasına arxalanmaq isə onların rasional dəlillərindəndir. Bunun səbəbini izah edərkən yazıblar: Bir tərəfdən imamın hüzuru insanların Allaha daha çox itaət etməsinə və günaha daha az getməsinə səbəb olur, digər tərəfdən lütf qaydasına əsasən, belə bir şeyə səbəb olan hər bir işi görmək Allaha vacibdir; Buna görə də imamın təyin edilməsi Allaha vacibdir. [30]

Şiələr imamların məsumluğuna inanır və bunu imamətin şərti hesab edirlər. [31] Onlar bu məzmunda rəvayət və əqli dəlillərlə [32] sitat gətirirlər ki, onlardan ulul-əmr ayəsi [33] İbrahimin müsibət ayəsi [34] ,Səqələyn hədisi də bunlardandır [35].

Şiələr arasında Zeydiyyə bütün imamların məsumluğuna inanmır. Onların əqidəsinə görə, yalnız "Kisa" səhabələri, yəni, Peyğəmbər (s), Əli (ə), Fatimə (s), Həsən (ə) və Hüseyn (ə) məsumdur [36]. Qalan imamlar (ə) isə başqa insanlar kimi məsum deyillər. [37]

Şiələr inanırlar ki, İslam Peyğəmbəri (s) İmam Əlini (ə) xalqa öz canişini kimi tanıtmış, imaməti özünün və övladlarının xüsusi haqqı hesab etmişdir. [38] Təbii ki, bunların arasında zeydilər də Əbu Bəkr və Ömərin imamətini qəbul etdilər, amma onlar da İmam Əlini (ə) bu ikisindən daha layiqli hesab edir və deyirlər ki, müsəlmanlar Ömər və Əbu Bəkri imam seçməkdə səhv ediblər, lakin İmam Əli (ə) buna razı olduğu üçün biz də onların imamətini qəbul edirik. [39]

Şiə teoloqları İmam Əlinin (ə) Peyğəmbərdən (s) sonra bilavasitə varisliyini sübut etmək üçün ayə və rəvayətlərə istinad edirlər ki, bunlar arasında "Vilayət" ayəsi, "Qədir" hədisi və "Mənzilət" hədisi var. [40]

Ən mühüm şiə firqələri imamiyyə, zeydilik, ismailiyyə, ğuluv edənlər, kisaniyyə və müəyyən dərəcədə vaqifiyyədir. [41] Bu firqələrdən bəzilərinin müxtəlif qolları var; Zeydiyyə firqəsi on şaxəyə bölünür [42] və Kisaniyyə dörd şaxəyə bölünür. [43] Bu bir çox firqələrin şiə firqələri adlandırılmasına səbəb olmuşdur. [44] Təbii ki, bir çox şiə firqələri  aradan qalxıb və bu gün yalnız üç firqə, İmamiyyə, Zeydiyyə və İsmailiyyənin ardıcılları var. [45]

Kisaniyyə firqəsi Məhəmməd Hənəfiyyənin ardıcılları idi. Onlar İmam Əli (ə), İmam Həsən (ə) və İmam Hüseyndən (ə) sonra İmam Əlinin (ə) digər oğlu Məhəmməd Hənəfiyyəni imam saymışlar və inanmışlar ki, Məhəmməd Hənəfiyyə ölməyib, o vəd edilmiş Mehdidir və Rəzəvi dağında yaşayır. [46]

Vaqifiyyə firqəsinin ardıcılları isə İmam Kazımı (ə) sonuncu imam hesab edirdilər. [47] Ğuluv edənlər də şiə imamlarının məqamını şişirdən bir dəstə idilər. Onlar imamların ilahiliyinə inanmış, onları məxluq hesab etməmiş, Allaha bənzədirmişlər. [48]

Əsas məqalə: İmamiyyə

On iki imamçı şiəsi və ya "isnaəşəri şiə" firqəsi ən böyük firqədir. [49] İmamiyyə şiələrinə görə, İslam Peyğəmbərindən (s) sonra on iki imam vardır və onlardan birincisi İmam Əli (ə), sonuncusu isə hələ sağ olan İmam Mehdidir [50]. Qeybdədir və bir gün yer üzündə ədaləti bərqərar etmək üçün zühur edəcək. [51]  

Bəda və rəcət on iki imam şiələrin xüsusi etiqadlarındandır. [52] Rəcət inancına görə, İmam Mehdinin (ə) zühurundan sonra ölülərdən bəziləri diriləcək. Bu ölülər arasında həm saleh insanlar və şiələr, həm də Əhli-beyt düşmənləri olacaq və onlar öz əməllərinin cəzasını dünyada görəcəklər. [53] Bəda da o deməkdir ki, Allah bəzən Peyğəmbərə və ya İmama nazil etdiyi məsələni məqsədəuyğun hesab edərək dəyişdirir və başqa bir şeylə əvəz edir. [54]

Ən mühüm İmamiyyə teoloqları bunlardır: Şeyx Mufid (336 və ya 338-413 h.q.), Şeyx Tusi (385-460 h.q.), Xacə Nəsirəddin Tusi (597-672 h.q.) və Əllamə Hilli (648-726 h.q.) [ 55]. Ən görkəmli İmamiyyə fəqihləri bunlardır: Şeyx Tusi, Muhəqqiq Hilli, Əllamə Hilli,  Şəhide Əvvəl, Şəhide Sani, Kaşiful-ğita, Mirzayi Qumi və Şeyx Murtəza Ənsari. [56]

İranda ölkə əhalisinin təxminən 90%-ni təşkil edən şiələrin əksəriyyəti on iki imamçılardır [57].

Zeydiyyə firqəsi İmam Səccadın (ə) oğlu Zeydə aiddir .[58] Bu firqəyə görə yalnız İmam Əlinin (ə), İmam Həsənin (ə) və İmam Hüseynin (ə) imaməti Peyğəmbər tərəfindən təyin edilmişdir [59].

"Şiə Atlas" kitabına görə, Zeydilər Yəmənin 20 milyon əhalisinin 35-40 faizini təşkil edir. [64]

İsmailiyyə şiə firqələrindən biridir və bu firqənin ardıcılları İmam Sadiqdən (ə) sonra, onun böyük oğlu İsmayılı imam hesab edir və İmam Kazımın (ə) imamətini və İmamiyyənin digər imamlarını qəbul etmirlər. [65] İsmaililər inanırdılar ki, imamətin yeddi dövrü var və hər dövr yeni şəriət gətirən “Natiq”lə başlayır və ondan sonrakı hər dövrdə yeddi imam imamətə rəhbərlik edir. [66]

İmamətin ilk altı dövrünün danışanları ilk peyğəmbərlərdir ki, bunlara Adəm, Nuh, İbrahim, Musa, İsa və Həzrət Məhəmməd (s) daxildir. [67] İsmayılın oğlu Məhəmməd Məktum İslam peyğəmbəri ilə başlayan altıncı imamət dövrünün yeddinci imamıdır.

O, qiyam etdiyi zaman yeddinci imamət dövrünün natiqi olacaq vəd edilmiş Mehdidir. [68] Deyilənə görə, bu təlimlərdən bəziləri Fatimilər hakimiyyəti dövründə dəyişikliyə məruz qalmışdır.[69]  

İsmailiyyənin ən mühüm xüsusiyyəti ezoterizm hesab edilir. Çünki onlar ayələri, hədisləri, elmi və İslami hökmləri təfsir edib zahirinə zidd bir məna götürürlər. Onların fikrincə, Quran ayələri və hədislərin zahiri və batini cəhətləri vardır. İmam onların batinini bilir və imamın fəlsəfəsi dinin batinini öyrətmək və batini elmi ifadə etməkdir. [70]

Hakim Noman İsmailiyyənin ən böyük hüquqşünası hesab olunur [71] və onun “Dəaimul-İslam” kitabı bu firqə fiqhinin əsas mənbəyidir [71]. Əbu Hatəm Razi, Nasir Xosrov və “İxvan əs-Səfa” adlı bir qrup da görkəmli ismaili mütəfəkkirləri hesab edilmişdir. [72] Əbu Hatəm Razinin yazdığı “İxvan əs-Səfa” və “Ələm ən-Nəbvəh”in məktubları onların ən mühüm fəlsəfi kitablarındandır. [73]

İsmaililər bu gün Misir Fatimilərinin iki qolunun, yəni Nəzariyyə və Müstələviyyənin sağ qalanları olan Ağaxaniyyə və Bohra olmaqla iki qrupa bölünürlər. [74] Birinci qrup bir milyona yaxın hesab edilir və əsasən Hindistan, Pakistan, Əfqanıstan və İran kimi Asiya ölkələrində yaşayırlar. [75] İkinci qrupun sayının təxminən beş yüz min nəfər olduğu təxmin edilir ki, onların da 80%-dən çoxu Hindistanda yaşayır. [ 76]

Məhdəviyyət bütün İslam məzhəbləri arasında ortaq bir mövzu hesab olunur, [77] lakin bu fikir şiə məzhəbində xüsusi yer tutur və bir çox rəvayətlərdə, kitablarda və məqalələrdə qeyd edilmişdir. [78]

Şiə firqələri Mehdinin varlığında həmfikir olsalar da, onun təfərrüatları və misalları baxımından fərqlidirlər. On iki imam şiə, Mehdini 12-ci imam, İmam Həsən Əskərinin (ə) oğlu və vəd edilmiş olduğuna və qeybdə olduğuna inanır. [79] İsmaililər İmam Sadiqin (ə) oğlu İsmayılın oğlu Muhəmməd Məktumu vəd edilmiş Mehdi hesab edirlər. [80] Zeydiyyə, qiyamı imamın şərti hesab etdikləri üçün intizara və imamın qeybinə inanmırlar. [81] Onlar hər imamı Mehdi və xilaskar hesab edirlər. [82]

Şiələr tövhid, nübüvvət və dirilmə kimi dinin əsaslarını digər müsəlmanlarla paylaşarkən, onları bütün sünnilərdən və ya bəzilərindən fərqləndirən əqidələri də vardır. İmamət və məhdəviyyət məsələlərindən başqa, o əqidələrə aşağıdakılar daxildir: əqli yaxşılıq və çirkinlik, Allahın sifətlərini ucaldan, əmrlər arasında əmr, səhabələrin ədalətsizliyi, təqiyyə, təvəssül və şəfaət.

Mötəzilə kimi şiə alimləri də fəzilət və çirkinliyin ağılla qazanıldığını hesab edirlər. [83] Yaxşılıq və çirkinlik o mənada rasionaldır ki, əməllər, Allahın onları yaxşı və ya pis hesab etməsindən asılı olmayaraq, əqli cəhətdən yaxşı və pisə bölünür. [84] Bu söz yaxşılığı və pisliyi şəriət hesab edən Əşairələrin nəzərinə ziddir [85] və bu real deyil. Deməli, Allahın əmr etdiyi hər şey xeyir, qadağan etdiyi isə pisdir. [86]

"Tənziyyə Sifət" (Allahın sifətlərini ucaldan)  nəzəriyyəsi “Tətil” və “Təşbih" adlanan iki baxışın əksinədir. Birincisi deyir ki, Allaha heç bir sifət aid edilməməlidir, digəri isə Allahı öz sifətlərində başqa məxluqlarla müqayisə edir. [87] Şiə məzhəbinə görə, məxluqlar üçün istifadə edilən bəzi müsbət sifətləri Allaha aid etmək olar, lakin o, bu sifətlərə malik olduğuna görə məxluq sayılmamalıdır. [88] Məsələn, demək lazımdır ki, insanda elm, qüdrət və həyat olduğu kimi, Allah da bu sifətlərə malikdir, lakin Allahın elmi, qüdrəti və həyatı insanın elmi, qüdrəti və həyatı ilə eyni deyildir. [89]

"Əmrlər arasında əmr" nəzəriyyəsinə görə, insan mötəzilənin düşündüyü kimi tam azad bir varlıq deyil və Əhli-hədislərin dediyi kimi tamamilə məcbur deyildir [90]. Daha doğrusu, insan öz əməllərini yerinə yetirməkdə ixtiyar sahibidir, lakin onun iradə və qüdrəti müstəqil deyil və Allahın iradəsindən asılıdır. [91] Şiələr arasında Zeydilər mötəzilə kimi düşünürlər. [92]

Şiə mütəfəkkirləri sünnilərdən fərqli olaraq [93] Peyğəmbər səhabələrinin hamısının adil olduğuna inanmırlar [94] və onlar deyirlər ki, Peyğəmbərlə sırf ünsiyyət ədalətə dəlil deyildir [95].

Zeydilər istisna olmaqla [96] şiələr təqiyyəni caiz hesab edirlər. Yəni, onlar hesab edirlər ki, fikir söyləmək müxaliflər tərəfindən zərərə səbəb ola bilərsə, biz öz fikrimizi açıqlayıb ona zidd nəsə deyə bilmərik. [97] Təvəssül digər İslam məzhəblərində ümumi məfhum olsa da, şiələr arasında daha mühüm yer tutur. Şiələr bəzi sünnilərdən, o cümlədən, vəhhabilərdən fərqli olaraq [99] hesab edirlər ki, insanın dualarının qəbul olunması və Allaha yaxınlaşmaq üçün Allah övliyalarının şəfaət etməsi lazımdır. [100] Təvəssülün şəfaətlə güclü əlaqəsi var. Şeyx Müfidin fikrincə, şəfaətin mənası budur ki, Peyğəmbər və imamlar Qiyamət günü günahkarlara şəfaət edə bilsinlər və Allah onların şəfaəti ilə bir çox günahkarları xilas etsin. [102]

Quran və Peyğəmbərin (s) sünnəsini bütün şiələr şəriət hökmlərinin iki əsas mənbəyi hesab edirlər [103], lakin bu ikisindən və digər fiqh mənbələrindən necə istifadə etmək məsələsində ixtilaf edirlər.

Sünnə ilə bağlı Zeydiyyə yalnız Peyğəmbərin rəftarını və danışmasını dəlil hesab edir və “Sihahi-Sittə” kimi sünni hədis mənbələrinə istinad edir. [106] İmamiyyə və İsmailiyyə isə öz imamlarının nəql etdiyi hədisləri fiqh mənbəyi hesab edirlər. [107]

Həmçinin, sünnilər kimi, Zeydiyyə də "Qiyas" və "İstihsa"nı dəlil hesab edir,[108], lakin bunlar İmami və İsmaili şiələri arasında etibarlı deyildir. [109] Əlbəttə, Zeydilər imamiyyə ilə sünnilər arasında olan ixtilafın bəzi hökmlərində şiələrin fətvalarını seçmişlər; Məsələn, əhli-sünnənin əksinə olaraq, “Həyyə əla Xeyril-əməl” ifadəsini azanın bir hissəsi hesab edir, “əs-salət-i-xeyrin-min ən-nəvm”  (Namaz yuxudan yaxşıdır) ifadəsini azanda haram hesab edirlər.[110]

İmamiyyə ilə sünnilər arasında mübahisəli məsələlərdən biri olan müvəqqəti nikah məsələsində İsmailiyyə və Zeydiyyə sünnilərlə [111] həmfikirdirlər, yəni, müvəqqəti nikahı caiz hesab edən İmamiyyənin əksinə olaraq onun haramlığına səs verirlər.[112]

2014-cü ildə dərc olunmuş statistik məlumatlara görə, İran, Azərbaycan, Bəhreyn, İraq və Livan şiələri öz ölkələrinin əhalisinin əlli faizindən çoxunu təşkil edir. [113]

“Pew Religion and Public Life Association” dünyada şiələrin sayının 154-200 milyon nəfər olduğunu və müsəlmanların 10-13 faizinə bərabər olduğunu açıqlamışdır. [114] Təbii ki, bəziləri bu statistikanı qeyri-real hesab edərək şiələrin üç yüz milyondan çox, yəni dünya müsəlmanlarının 19%-ni təşkil etdiyini bildirmişlər. [115]

"Pew Religion and Public Life Association" hesabatına görə, şiələrin 68-80 faizi dörd ölkədə yaşayır: İran, İraq, Pakistan və Hindistan. İranda 66-70 milyon şiə var ki, bu da dünyadakı bütün şiələrin 37-40%-nə bərabərdir. Pakistan, Hindistan və İraqın hər birində 16 milyondan çox şiə yaşayır. [116]

İran, Azərbaycan, Bəhreyn və İraqda əhalinin əksəriyyəti şiələrdir. [117] Şiələr həmçinin Yaxın Şərqdə, Şimali Afrikada, Asiya-Sakit okean regionunda, Amerika və Kanadada [118] və Çində [119] yaşayırlar.

Ali-İdris, Təbəristan Ələviləri, Ali-Buyeh, Yəmən Zeydiləri, Fatimilər, Ələmut İsmailiyyə, Səbzevar Sərbdaran, Səfəvi və İran İslam Respublikası İslam dünyasında mövcud olan şiə hökumətləridir.

Mərakeşdəki Ali-İdris hökuməti və Əlcəzairin bir hissəsi [120] şiələrin qurduqları ilk hökumət hesab edilmişdir.[121] Bu hökumət h.q.172-ci ildə İmam Həsən Müctəbanın (ə) nəvəsi İdris tərəfindən qurulmuş və təxminən iki əsr davam etmişdir [122]. Digər bir Ələvi hökumətini zeydilər [123] qurub. Zeydilər də h.q. 284-cü ildən h.q.1382-ci ilə qədər Yəməndə hökmranlıq ediblər. [124] Fatimilər və Ələmut İsmailiyyə hökumətləri ismaili firqəsindən idi. [125]

Ali-Buyeh ilə bağlı fikir ayrılığı var. Bəziləri zeydi olduqlarına, bəziləri imamiyyə olduqlarına, bəzilərinə görə isə əvvəlcə zeydi, sonralar imamiyyə şiələri olduqlarına inanırlar. [126]

Olcaytu ləqəbi ilə tanınan Sultan Məhəmməd Xudabəndə (hökmdarlığı h.q. 716-728) də bir müddət on iki imamçı şiə məzhəbini öz hökumətinin rəsmi dini elan etdi. Lakin sünni dininə əsaslanan hökumət təşkilatının təzyiqi ilə yenidən sünni məzhəbini rəsmi məzhəb elan etdi. [127]

Səbzevardakı Sərbdaran hökuməti də şiə hökuməti hesab olunur. [128] Əlbəttə, Rəsul Cəfəriyana görə, Sərbdaran başçılarının və hökmdarlarının məzhəbi dəqiq məlum deyil. Amma aydındır ki, onların məzhəbi liderləri şiə təmayüllü sufilər idi. [129] Sərbdaranın sonuncu hökmdarı Xacə Əli Muayyed [130] İmamiyyəni hökumətinin rəsmi məzhəbi elan etdi. [131]

Hicri qəməri 907-ci ildə Şah İsmayıl tərəfindən qurulan Səfəvi hökumətində on iki imam şiə məzhəbi rəsmiləşdi [132]. Bu hökumət İranda İmamiyyə məzhəbini yayaraq İranı tam şiə ölkəsinə çevirdi.[133]

İran İslam Respublikasında da on iki imam şiə məzhəbinin prinsipləri əsas götürülür. [134]

Əllamə Təbatəbai tərəfindən yazılmış İslamda şiə kitabı: Bu kitab şiə dinini tanıtmaq məqsədi ilə fars dilində yazılmışdır - xüsusilə qeyri-müsəlman auditoriya üçün. Bu əsərdə şiənin dərk edilməsi üçün lazım olan material sadə və yığcam bir dillə bəyan edilmişdir. İslamda şiə kitabı müxtəlif dillərə tərcümə edilmişdir.