Bəraət ayələrinin çatdırılması: Redaktələr arasındakı fərq

Bu hadisə mənbələrdə İmam Əlinin (ə) fəzilətlərindən sayılır. Həmçinin şiə və sünni mənbələrində nəql olunan rəvayətlərə əsasən, İmam Əli (ə) bu hadisəni özünün digər səhabələrdən üstünlüyünü və xilafətə daha layiq olduğunu sübut etmək üçün bu hadisəni dəlil olaraq gətirmişdir.

Həzrət Əlinin (ə) 9-cu qəməri ilində Məkkə müşriklərinin məclisində bəraət ayələrini oxuması İmam Əlinin (ə) fəzilətlərindən sayılır.[1] Əllamə Əmini “Əl-Qədir” kitabında qeyd edib ki, bu hadisə şiə və sünninin müxtəlif mənbələrində nəql edilmişdir.[2]  

Bəraət ayələri hicri 9-cu ilin sonunda nazil oldu[3] və Peyğəmbərə (s) həmin ilin zil-hiccə ayında Məkkədə toplaşdıqları zaman müşriklərə ayələri çatdırmaq tapşırıldı.[4] Şiə və sünninin tarix və hədis mənbələrində bu xəbərin necə çatdırılması barədə gəlib ki, “Bəraət” surəsinin on ayəsi Peyğəmbərə (s) nazil olanda Peyğəmbər (s) Əbu Bəkr ibn Əbi Qəhafəni çağırıb onu bu ayələri Məkkə əhalisinə oxumaq üçün göndərdi. Sonra Peyğəmbər (s) İmam Əlini (ə) yanına çağırıb, Əbu Bəkrin arxasınca getməsini və ona harda çatsa, yazını ondan alıb Məkkə əhlinə aparıb onlara oxumasını istədi. İmam Əli (ə) Cuhfədə Əbu Bəkrə çatdı və yazını ondan aldı. Əbu Bəkr Peyğəmbərin (s) yanına qayıdıb dedi: Ey Allahın Peyğəmbəri (s), mənim haqqımda bir şey nazil oldumu? O Həzrət buyurdu: Xeyr, lakin Cəbrayıl mənim yanıma gəldi və dedi: Sənin tərəfindən olan (mesajı) sən özün və ya [ailəndən] bir kişidən başqası çatdırmamalıdır.[5]

Əllamə Əmininin dediyinə görə, bu hadisə müxtəlif ravilər tərəfindən mütəvatir şəklində nəql edilmişdir.[6] Əlbəttə, bu rəvayətlər arasında kiçik fərqlər də vardır; Məsələn, Peyğəmbər (s) bu xəbəri əvvəlcə Əbu Bəkrə və Ömərə (təkcə Əbu Bəkrə deyil) verdi, sonra Həzrət Əlini (ə) onların ardınca göndərdi[7] və ya İmam Əlinin (ə) Əbu Bəkrə çatdığı yer Zül-Hüleyfə idi.[8]

Peyğəmbərin (s) qarşısında şirkin ən böyük qərargahı olan Məkkə[9] hicri səkkizinci ildə Məkkənin fəthi zamanı müsəlmanların əlinə keçdi,[10] Bununla belə, bəzi qəbilələr İslama qarşı müqavimət göstərdilər.[11] Nəhayət “sənətul-vufud” adı ilə məşhur olan hicri 9-cu ildə[12] bir çox qəbilələr Peyğəmbərin (s) yanına nümayəndələr göndərərək İslamı qəbul etdiklərini bəyan etdilər.[13]

Siyasi tənliyin İslamın xeyrinə dəyişməsi ilə şirkin varlığını qəbul etməyən və onu dözülməz adlandıran “Bəraət ayələri” nazil oldu.[14] Bu ayələrin nazil olma səbəbi haqqında da deyiblər ki, müşriklər Hudeybiyyə sülhündə Peyğəmbərlə (s) bağladıqları əhd-peymanı sındırdılar. O əhd-peyman bundan ibarət idi ki, üç gün Məkkəni müsəlmanların Həcc əməlini yerini yetirmək üçün boşltsınlar.[15] Həmçinin Həcc mövsümündə çılpaq şəkildə təvaf etdilər.[16] “Nümunə” təfsirində bu ayələrin təfsiri barədə müşriklərin dəfələrlə əhdi pozmasından bəhs edilir.[17]

İmam Əli (ə) Qurban bayramının günortadan sonrası Məkkəyə çatdı və özünü Peyğəmbərin (s) elçisi kimi təqdim etdi. O Həzrət “Tövbə” surəsinin başlanğıc ayələrini oxudu və sonra buyurdu: “Bundan sonra heç kəs çılpaq təvaf etməməlidir. Habelə heç bir müşrikin haqqı yoxdur ki, gələn il ziyarətə gəlsin və müşriklərdən hər kim Allah Rəsulu (s) ilə əhd bağlamışsa, dörd ay müddətində etibarlıdır”.[18] Yəqubinin tarix kitabında gəlib ki, İmam Əli (ə) Məkkə əhalisinə ayələri oxudu, onlara aman verdi və sonra buyurdu: “Kimin Allahın Rəsulu (s) ilə dörd aylıq əhd-peymanı varsa, o Həzrət öz əhd-peymanına sadiqdir və hər kəsin əhd-peymanı yoxdursa, ona əlli gecə möhlət verilmişdir”.[19]

Deyilib ki, müşriklərdən amanın götürülməsi onların əhdi pozmaları ilə bağlıdır. Çünki Allah “Tövbə” surəsinin başlanğıc ayələrinin davamında buyurur ki, müddəti bitənə qədər əhdi pozmayan müşriklərlə əhd-peymanı davam etdirin.[20]

Şiə alimlərindən Təbərsinin “Əl-İhticac” kitabında[21] və sünni alimlərindən İbn Məğazilinin “İmam Əli ibn Əbi Talibin (ə) Mənaqibi (fəzilətləri)” kitabında[22] gəlib ki, İmam Əli (ə) özünün digər səhabələrdən üstünlüyünü və xilafətə daha layiq olduğunu sübut etmək üçün bu hadisəni dəlil olaraq gətirmişdir.

Bəzi sünni alimləri deyiblər ki, bu hadisədə Əbu Bəkrin bu vəzifənin icrasından alınması və Həzrət Əlinin (ə) göndərilməsi İmam Əlinin (ə) üstünlüyünə dəlil deyil. Çünki bu ezam olunmağın səbəbi budur ki, o zaman ərəblər arasında müqavilənin ləğvinin onu bağlayan şəxs və ya onun qohumlarından biri tərəfindən həyata keçirilməsi adəti idi.[28] Lakin şiə alimləri bu qənaətdədirlər ki, Həzrət Əlinin (ə) bu vəzifənin icrasına məmur olması İmam Əli (ə) və Peyğəmbərin (s) ortaq missiyaya sahib olmalarına dəlildir. Çünki bu missiya təkcə müşriklərdən bəraət etmək deyil ki, bütün möminlərin vəzifəsi və missiyası olsun. Həqiqətdə, həm də yeni ilahi hökmlərin elanı və çatdırılması idi.[29]