Əhli-zikr ayəsi: Redaktələr arasındakı fərq

Təbrasi “Məcməul-bəyan” təfsirində ayənin başlanğıcını Allah-taalanın elçisini insanlar arasından seçdiyi və insanların onu görməsi, onunla danışması və sözünü başa düşməsi üçün göndərdiyi məqama işarə hesab edir. Odur ki, insanlara insan yerinə mələklərdən peyğəmbər təyin etmək göndərmək düzgün deyil.[3]

Əllamə Təbatəbai də ayənin elçilərin göndərilməsinin keyfiyyətini ifadə etmək üçün hesab edir: beləki müşriklər dinə dəvətin normal və adi bir dəvət olduğunu başa düşsünlər; bu fərqlə ki, Allah dəvət sahiblərinə dünya və axirət üçün münasib olanı vəhy yolu ilə göndərir və insanların iradə və seçimlərini puça çıxaran, onları din dəvətini qəbul etməyə məcbur edən qeybi gücdən istifadə etmir. Heç bir peyğəmbər yoxdur ki, yer üzündə Allahın iradəsi və qeyb qüdrəti ilə yaratdığı nizam-intizamı məhv edəcəyini iddia etsin. [4]

Onun fikrincə, ayənin ikinci hissəsi (فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ) “Bilmirsinizsə, bilənlərdən soruşun” bilavasitə Allah Rəsuluna (s) və onun qövmünə, müraciət etsə də, ümumiyyətlə, xüsusilə müşriklər bu xitabın hədəfinə çevrilirlər və düzgün dəvəti başa düşməyən hər kəs elmi olanlardan soruşsun.[5] Təbatəbaiyə görə, ayə (فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ) ayəsinin hər kəsə ünvanlanmasına baxmayaraq, peyğəmbərlər və möminlər baş verənləri bildikləri üçün onların peyğəmbərlik (adi insanlardan olmasını) və vəzifələrini dərk etdikləri üçün zikr əhlindən soruşmaqlarına ehtiyacları yoxdur. Müşriklər nə inki peyğəmbərliyə və peyğəmbərin risalətinə inanmır, bəlkə ona istehza edir və onun dəli olduğunu güman edirlər. Buna görə nəticə olaraq yalnız Tövrat ardıcılları (yəhudilər) peyğəmbərlə düşmənçilik etdikləri üçün ayənin müxatəbi olaraq qalırlar.[6]

Məkarim Şirazi də ayənin ikinci hissəsini (alimlərdən soruşun) təkid və təyid olaraq, vəhyi insanlara çatdırmağın peyğəmbərlərin adi vəzifəsi olduğunu, bunun fövqəladə güclərdən istifadə etməklə təbiət qanunlarını və təbii nəzmi pozmaq olmadığını vurğulayır. Peyğəmbərlər insanları dəvəti qəbul etməyə və bütün bidətlərdən əl çəkməyə məcbur etmirlər. Əgər belə olsaydı, iman etmək iftixar sayılmaz və təkamül forması olmazdı.[7]